Nederland

Lieve mensen, mijn laatste blog alweer!

De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen! Ik heb nog genoten zoveel als ik kon, maar de tijd kan je niet stop zetten.
In de laatste weken zijn er al verschillende jongetjes naar huis gegaan. In India is het nu zomervakantie, dus veel ouders halen hun kinderen dan naar huis. En elke keer gebeurde dat als wij al klaar waren met werken, in het weekend of de kids bleven langer thuis als wij in de eerste instantie dachten. Gevolg? Geen afscheid kunnen nemen van een aantal jongetjes. Al maakte dat het zware afscheid van de week wel weer iets makkelijker.

Afgelopen week is de nieuw vrijwiligster gekomen die mijn plekje in zal nemen. En van het weekend hebben Linda en ik nog even goed genoten in Palolem aan het strand.

Dat klinkt zo normaal allemaal, en eigenlijk is dat het absoluut niet. De laatste week was moeilijk. Moeilijker als de meeste van jullie zich in kunnen denken.
Deze drie maanden zijn eigenlijk voorbij gevlogen. En ik kijk terug op een geweldige tijd.
Gezelligheid met Linda bovenaan!
Dat lieve schatje zit nu helemaal zonder mij in Koni…

Afgelopen vrijdag nam ik afscheid in Koni. Ik weet niet in hoeverre de kinderen het door hebben dat ik weg ging.
Bij het hek van de tuin kreeg ik van twee ventjes nog een knuffel. Toen ik bij 1 van de jochies zn zonnebril omhoog deed om zijn ogen te zien, zag ik de tranen in zijn ogen staan. Hij zette dan zelf ook snel zijn bril weer terug.
Het doet ze best wat! En mij ook. Man wat moeilijk!
Je bent je in zo een korte tijd zo gaan hechten aan je kinderen, de omgeving, de mensen en het land. En alles is straks weg. En sommige dingen/mensen zal je nooit meer terug zien..

Vaak heb ik gedacht, wat ben ik aan het doen! Ik wist niks van lesgeven en dacht dat ik de kinderen nooit iets kon leren. Maar als ik terug kijk zijn er, misschien maar kleine woordjes oid, best een paar kleine dingetjes die ik de kinderen heb kunnen leren. En bovenal heb ik mn best gedaan gezelligheid en liefde in het leven van de kids te brengen. Ja, ik ga met een goed gevoel naar huis.

Nou ja ga. Ik ben al onderweg. Ik typ dit op het vliegveld van Abu Dhabi. Het grootste gedeelte van mijn reis zit er al op. Over 8,5 uur hoop ik te landen in Amsterdam.

Ik wil jullie allemaal echt enorm bedanken voor het trouwe lezen van mijn blogs. Het meeleven en alle mailtjes, appjes en andere berichtjes die ik heb gehad! Het heeft mij goed gedaan!

Heel veel liefs, en tot bijna!!

PS:

Mochten jullie benieuwd zijn naar de verhalen van Linda dan kan je haar volgen via haar eigen blog.
http://linda94.reismee.nl/

En mochten jullie benieuwd zijn naar de verhalen over het huis en de kinderen kunnen jullie de blog van Maartje volgen.
http://maartjevdbrand.waarbenjij.nu/

Een machtig mooi land!

When I am down and, oh my soul, so weary;

When troubles come and my heart burdened be

Then I am still and wait here in the silence

Until you come and sit awhile with me

You raise me up, so I can stand on mountains

You raise me up, to walk on stormy seas

I am strong, when I am on your shoulders

You raise me up, to more than I can be

Dit eerste stukje blok schrijf ik in de trein terug van een weekend Gokarna. Vlak nadat ik mijn vorige blok geplaats heb. Eigenlijk gebruik ik dit om mijn besef momentje van me af te schrijven.

In de trein zitten in India heeft twee kanten. Het is een heen en weer geschommel. Het stinkt. Enge mensen staren je aan en naast dat het niet echt lekker zit duren de reizen vaak enorm lang. De reis naar Gokarna is voor ons ongeveer 2,5 uur. Vertragingen niet meegerekend. Lang? Nee een eitje. Een van de kortste reizen die wij hier gemaakt hebben. En geloof me vaak vliegt de tijd voorbij, net als het uitzicht.

En dat uitzicht is machtig! Man wat bizar. En tuurlijk is dat altijd zo en denk ik daar vaak zo over maar vandaag besefte ik me even extra hoe mooi India is en hoe ongeloofelijk gaaf de wereld is!

En of het nou komt omdat het zondag is vandaag ofzo weet ik niet. Maar jongens serieus, mocht je niet in een God geloven, ga naar een land als India en laat alles op je inwerken. Knetters wat is het hier mooi! En wat is God goed!

Stiekem veegde ik vandaag een paar tranen achter mn zonnebril vandaan.Al vaker heb ik geschreven over alles wat er te zien valt tijdens zo een treinreis. Palmbomen. Rijstvelden. Kleine dorpjes en kinderen die vrolijk naar elke trein zwaaien. Het liefst was ik vandaag uit het raam gaan hangen en tarzan geluiden gaan maken. Maar helaas, de ramen hebben tralies.

Al weken heb ik het hier grandioos naar mijn zin! Ik geniet zoveel mogelijk van alles wat we meemaken en mogen leren en nog veel meer van de kinderen in het huis waar we nu weer lekker naar opweg zijn. Dat neemt net gemis naar thuis niet weg. Zeker niet als er dan tegenover je in detrein een meisje heerlijk tegen dr vriend aan ligt te slapen. Veel mensen die ik via welke weg dan ook spreek, valt het op dat ik zo aan het aftellen ben. Is dat raar?? Ik weet het niet. Als je naast dat aftellen dan ook gewoon kan genieten is het toch prima....?

Nou klaar met dat emotionele gebrabbel, jullie willen vast gewoon normale verhalen horen/lezen. Natuurlijk ging hier allemaal nog wel een heerlijk weekend aan vooraf met wat grappige belevenissen. Nou vooruit...

We zijn al vaker in Gokarna geweest, maar deze keer kozen we voor een ander strand, Kudle beach. We kwamen savonds aan en in het donker is zo een strand ook echt donker!! Zaklamp aan en gaan, langs alle koeien en krabben gaan we langs wat strandtentjes. Geleerd van de vorige keer willen we de hutjes eerst zien en vooral de matrassen eerst voelen. Als deze overal even slecht blijken kiezen we maar gewoon een hutje en ploffen we uitgeput neer op het 'bed'.

Als Linda wil gaan douchen blijken er aardig wat rode mieren in de badkamer te zitten. Dus wij, gewoon weer super stoer, terug naar de eigenaar om te vragen voor een anti-insectenspray. De jongen loopt mee om te komen kijken en slaat met een bezem de meeste mieren dood en verlaat ons hutje weer. Nou wat hij kan kan ik ook. Ik pak de bezem en sla de mieren die nog steeds van buiten naar binnen lopen dood. Als ik me omdraai om wat water te pakken, zit er een spin op de muur. En niet zomaar een! Deze vogelspin-formaat spin liet mij huilen van angst. Tas gepakt, sleutel ingeleverd en vertrokken. Op naar het volgende hutje, genoeg te vinden aan het strand.

Na 1 nachtje in ons nood hutje geslapen te hebben vonden we zaterdag een TE schattig gekleurd huisje met schone badkamer, airco en alleen een rat als huisdier. Weekendje prima overleefd!!

Na een weekend vol koeien, kakkerlakken, krabben spinnen en ratten; werden we maandag vriendelijk begroet door een cobra in de tuin van het tehuis....

Gelukkig hebben we hem inmiddels niet meer gesignaleerd en is er niks ergs gebeurd met 1 van de kinderen.

Maar dat was niet alles deze week. Maandags werkte we weer, voor het eerst na onze en maartje haar vakantie, met maartje samen. Maar dit was voor korte duur. Door omstandigheden moest Maartje plotseling terug naar nederland en zij is dan ook meteen de woensdag vertrokken. Vanaf die dag ( inmiddels 1,5 week) runnen linda en ik hier "vrolijk" de boel. En alle begin is moeilijk, maar nu gaat het super! De kinderen zijn lief, en op een enkele keer na luisteren ze redelijk naar ons. Wij redden ons wel.

Na heel wat gedoe met mijn vliegticket is eindelijk duidelijk dat ik 27 april vanaf Goa zal vliegen en 28 april in Amsterdam aan zal komen. Maar dat geloof ik pas als ik veilig geland ben. Het zal mij niks verbazen als ze mijn vlucht nog wijzigen op het moment dat ik in het vliegtuig stap.

Hierdoor zijn voor mij inmiddels wel de laatste 3 weken aangebroken. Aftellen en tegelijkertijd vol op genieten. Het lijkt een rare combi, maar het kan! Afgelopen week heb ik al afscheid moeten nemen van een van de liefste schatjes uit het huis. Hij ging voor een maand naar zijn moeder. Moeilijk, zeker omdat je weet dat je deze kids zeer waarschijnlijk nooit meer ziet.

Ik ga nog even flink genieten en mijn volgende blog zal vanuit een ander land geplaatst worden!!

Heel veel liefs en tot snel!

Een vakantieland!

Mn vijfde blog. Het is al weer even geleden dat mijn vorige blog geplaatst werd. Maar eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik allemaal nog kan vertellen. Jullie weten hoe de dag eruit ziet en de dagen met de kinderen zijn allemaal een beetje hetzelfde. En om nu alleen maar te vertellen over onze weekend uitstapjes haha, dan denken jullie dat wij hier niks anders doen dan de omgeving bekijken.
Alles ging gewoon zoals het moest… tot dinsdag 10 maart in ieder geval.

Die dinsdagavond hebben Linda en ik met samen geknepen billen gezeten. En dit keer was het niet om het verkeer.
Ik was aan het skypen in mijn eigen kamer toen ik buiten een geluid hoorde. Ik riep Linda maar kreeg geen reactie. Nog geen drie minuten later hoorde ik Linda heel hard roepen. Ik schoot naar de deur en maakte hem open. Lin kwam aanrennen en vertelde dat er een man in haar kamer was.
Ze lag nog niet te slapen en hoorde de deur open gaan. Ze dacht dat ik het was maar toen er geen reactie kwam en iemand aan haar klamboe zat vertrouwde ze het absoluut niet. Ze probeerde uit bed te komen en begon te gillen. De jongen schrok hier kennelijk van en rende weg. Linda zag hem naar de trap rennen en zelf kwam ze naar mij toe. ( tussen onze kamers in zat nog een dakterras, eigenlijk zaten wij in twee verschillende delen van het gebouw)

Linda heeft geen slot op haar deur en ik wel, dus we hebben onszelf ingeloten en Maartje proberen te bellen. Maar je raad het misschien al.. geen beltegoed meer. Gelukkig reageerde zij nog op onze whatsappjes.
Maartje heeft alles in gang gezet en is met Shoba (deze werkt ook bij het tehuis) en de politie naar ons toe gekomen. Wij durfde de deur pas weer open te doen toen we Maartje haar stem hoorde.

Inmiddels is er hier al van alles gebeurt. Extra sloten, een extra kamer die afgesloten kan worden en in hetzelfde deel van het gebouw zit als mijn kamer, en elke nacht is er een nachtwaker. Dit alles natuurlijk niet alleen voor onze veiligheid maar ook die van de kinderen en de helpervrouwen.

Nou een heel verhaal. Maar maak jullie niet te veel zorgen. Behalve dat wij nog erg schrikkerig zijn, mogen we dankbaar zijn dat het zo is afgelopen.
De twee nachten die op dit avontuur volgde hebben wij doorgemaakt in een luxe hotel in de buurt van het tehuis. En na die twee nachten..

Hadden we maar liefst een hele week vakantie. Volgens Linda “even de geit verzetten”. Maar na 20 jaar levens ervaring is zij erachter dat dit niet betekend: Je verstand op nul zetten.
Maar dat is wel precies wat wij in deze week even konden doen. We begonnen in Hampi.

Hampi
Eerst maar eens cultuur snuiven. Gewoon omdat het kan. Maar liefst twee dagen naar Hampi. En nee dat is geen grote stad. Hampi is eigenlijk een dorpje. Maar wel een dorpje met een enorme hoeveelheid aan ruïnes/tempels en machtig mooie uitzichten.
Met de nachtbus zijn we naar Hampi gegaan. En daardoor hadden we een flinke dag voor de boeg omdat we rond 8 uur al bij ons guesthouse aangekomen waren. Een vriendelijk, goedsprekende riksja meneer nam ons heel de dag mee langs alle tempels en uitzichten van het dorp. Tenminste, alles aan 1 kant van het water. We voelde ons aardig op ons gemak, want er leken wel meer blanken te zijn als Indiërs. Al werden we ook in Hampi goed gediscrimineerd. Voor de entree van een van de tempels moesten we maarliefst 25x zoveel betalen als de Indiërs zelf zouden moeten. Maarja, het was het geld zeker waard.

De tweede dag zijn we naar de overkant van de rivier gegaan waar we naar een apentempel gebracht zouden worden. Onder aan een berg werden we afgezet. Boven aan zou de tempel zijn. En wij beginnen vol goede moed aan de bergwandeling, deze wandeling werd een heuze bergbeklimming van ongeveer een half uur. En boven aan aangekomen…. Geen tempel te bekennen. Maar het mocht de pret niet drukke, we werden even stil van diep ontzag. Wat een grandioos uitzicht (zie foto boven aan de pagina). Nadat we hier een hele poos onze ogen uitgekeken hebben kwamen we tot de conclusie dat ons, inmiddels, warme water op was. Dus snel maar weer naar beneden, want als je iets nodig heb met 39 graden is het wel schoon drinkwater.
De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan, wat terrasjes afgegaan en uiteindelijk met de nachtbus naar Goa vertrokken.

Goa, Arambol
Toen we rond 6 uur in de ochtend aankwamen bij een busstation in Goa, moesten we nog een uur wachten op de bus naar Arambol.
Uitgeput, moe en jaja chagrijnig van de lange reis kwamen we aan bij het strand. Een ontbijtje een hotel en toen was het tijd voor genieten. 4 dagen lang zon, zee, strand, eten en drinken. Een echt vakantie gevoel. Een dagje rondgescheurd op een scootertje, een marktje bezoeken en voor het eerst in al die dagen hebben we een ECHTE hamburger op!

De donderdag vertrokken we weer richting het tehuis. En het was maar goed dat we weer bijgekomen waren van het werk, want deze week runnen wij de boel hier met zijn tweetjes. Maartje is nu zelf lekker een weekje op vakantie. Tot nu toe gaat het goed. De kinderen luisteren aardig en als ze dat niet doen krijgen ze gewoon een time out. Er valt niet te sollen met Linda en Neline.

Voor mij is de reis al weer over de helft, en ik heb hier tot nu toe al grandioos veel geleerd. Het is bizar hoe snel de tijd gaat en bijzonder hoe snel je van de kinderen gaat houden. Nog 5 weken en dan vlieg ik al weer naar huis. Maar nu eerst nog even goed genieten van alles wat we hier doen en meemaken. Ik probeer binnenkort weer een nieuwe blog te schrijven, al vind ik dat wel steeds moeilijker worden. Voor nu hou ik het maar zo en hoop ik dat ik jullie via deze blog weer een goede sfeer impressie gegeven heb.

Alle liefs uit India

Een onvoorspelbaar land!

Zo het is weer tijd voor een blog. Geen idee wat ik jullie allemaal wil vertellen dus ik ga gewoon beginnen en hoop dat het een beetje een lopend verhaal word.
Inmiddels zit ik al weer op 31 procent van mijn verblijf hier, en India blijft een apart land. Overal waar we tot nu toe zijn geweest lijkt het wel alsof het land weer aan het opbouwen is na een jaren lange oorlog ofzo. Overal ligt troep, en heel stiekem durven ook wij super stoer ons afval uit de riksja of uit de trein te gooien. Natuurlijk wel na 4x om ons heen gekeken te hebben of niemand het ziet. Over een betere wereld begint bij jezelf gesproken…

Natuurlijk is het niet alleen maar in treinen en bussen zitten en door riksja’s overal heengebracht worden. We zijn inmiddels al weer een paar weken aan de slag in het tehuis, en het begint steeds meer te wennen. We krijgen de routine er aardig in en de kinderen zijn al helemaal aan ons gewent, dat neemt niet weg dat sommige ons nog flink aan het uitproberen zijn. Gelukkig blijven we een stel nuchtere hollanders en laten we niet met ons sollen.
Volgens mijn heb ik in de vorige blogs helemaal nog niks verteld over ons dagprogramma hier. Ik zal het proberen het hieronder een beetje te beschrijven.

Eigenlijk zijn alle dagen hetzelfde. Elke dag beginnen we met de tanden te poetsen van de 17 kinderen en zorgen dat de haren een beetje netjes gedaan zijn. Alleen op de maandagochtend mogen we ook nog eens alle 340 nagels knippen en 34 oren schoon maken.

08.30: Tandenpoetsen van de kinderen
09.15: Yoga door de teachers, 1-op-1 begeleiding door Maartje en vrijwilligers
09:45: Kinderen vermaken zichzelf even, wij als personeel starten even samen de dag
10.15: Wandelen
11.00: Dag opening
11:15: Aan 3 kids1-op-1-begeleiding geven
12.00: Vrijwilligers geven Yogales (meer soort kringspel), teache en Maartje geven 1-op-1
12.30: Lunchpauze
13.15: Voorbereiden knutselen
13.30: Klank en geluiden oefenen door de teachers. Vrijwilligers geven 2 kids 1-op-1-begeleiding
14.00: Knutselles geven
14.30: Buitenspelen en wandelen
15.00: Dag afsluiting
15.15: Buitenspelen
16.00: Einde dag

Het lijkt een perfecte planning. Alles netjes op elkaar afgestemd. Maar jullie zullen allemaal vast wel begrijpen dat dit qua tijd nog nooit goed is gelopen als de planning hierboven. Maar aanpassen is voor mij geen probleem want aan planningen houden is mij mijn hele leven nog niet gelukt. Zijn ze er ook niet voor om van af te wijken??

Bij de 1 op 1 lessen heb ik vooral de kinderen die op motorisch gebied wat hulp nodig hebben. Een jongetje dat zijn rechter arm vergeet en iemand die zijn linkerarm weinig kan bewegen, laat staan er kleine dingen mee op kan rapen. Misschien denken jullie nu: Wat maakt dat nou uit. Maar we praten hier veel met gebaren met de kinderen, en als door de slechte coördinatie van de handen het gebaar van “werken” hetzelfde lijkt als het gebaar van “buiten spelen” kan het nog wel eens flink mis gaan in de communicatie

Vorig weekend zijn we “thuis” gebleven. Even een weekendje niks even bijkomen van alle indrukken. Natuurlijk is helemaal stil zitten niet leuk dus besloten we één dagje naar udupi te gaan. Een korte busrit van ongeveer 1,5 uur bracht ons in het stadje waar we heerlijk wat rond slenterde, vers fruit haalde en een lekker zakje chips voor de avond.

Mysore
Maar natuurlijk zijn we niet alleen naar India gekomen om hier in het huis aan de slag te gaan. Nee we willen wat zien, cultuursnuiven! Daar was het afgelopen weekend tijd voor. Donderdag avond vertrokken we om 8 uur met de bus vanuit Kundapura. Dit was een nachtbus. Voor de mensen die niet weten wat het is (wij weten het ook pas sinds donderdag) de nachtbus is een bus zonder stoelen, maar met bedden. Twee verdiepingen als het ware. Gordijntjes voor de ramen en gordijnen voor het gangpad, je kan je zelf compleet verstoppen.
a fijn, de bus vertrok om 8 uur en zou om 4 uur ‘s nachts aankomen in Mysore waar wij een hotel geboekt hadden deze keer, om acties als twee weekenden terug niet nog een keer mee tehoeven maken.
Zoals inmiddels gewoon is ging het ook dit keer niet helemaal volgens de planning. 4 uur werd 6 uur en de Riksja rijder wist ons hotel niet te vinden, het vreemde was dat hij van te voren wel precies wist hoeveel het ritje ons zou gaan kosten. Na een uur riksja rijden kwamen we rond 7 uur aan in ons hotel. Doodop plofte we op het bed in de hotel kamer neer, gelukkig hadden we dit keer een redelijk matras. We zijn er wel achter gekomen dat een nachtbus met bedden niet meteen ook betekend dat je heerlijk kunt slapen, want van al dat geschommel word je alleen maar extreem misselijk. Dus zijn we voor we de stad ingingen nog even 2 uur gaan slapen. Die paar uur extra hadden we ook wel nodig, want wat een stad is Mysore!!

Nadat we erachter kwamen dat we de vorige avond een uur hebben rondgereden om 1,5 km af te leggen brachten we een bezoek aan Mysore Palace: een terrein met tempels en een groot paleis. We hebben op ons gemakje over heel het terrein gelopen. We werden verschillende keren aangesproken of we op de foto mochten met de “pinda jongens” van onze leeftijd. En ga nu niet zeggen dat het discriminerend is om dat te zeggen want wij betalen als niet indiers gewoon 5x zoveel entree als de plaatselijke bevolking…

Hoe een bezoek aan een plaatselijke markt kan veranderden in een rondleiding door de stad?
Nadat we bij Mysore palace waren geweest zochten we een riksja op om naar een plaatselijke markt gebracht te worden. Alleen de riksja rijder vond het veel leuker om ons, een beetje tegen onze zin in, een rondleiding te geven door de kleine straatjes van Mysore. Gelukkig waren er nog aardig wat mensen te bekennen dus voelde we ons redelijk veilig. Deze beste man reed ons naar een klein onbekend marktje en drong enorm aan om overal foto’s van te maken. Daarna gingen we langs een meubelmakerij waar alle meubels nog met de hand gemaakt werden en een wierrookwinkel. Toen wilde hij ons nog ergens anders naar toe brengen maar we hebben ons er mooi onderuit weten te praten want: “we hadden nog een andere afspraak staan”. De beste man heeft ons daarom ook netjes afgezet bij de grote markt waar we graag heen wilde. En jaja.. voor het zelfde geld als we zouden betalen zonder de rondleiding. Je bent Hollander of je bent het niet..

In Mysore is ook een berg waar je een enorm mooi uitzicht over de stad heb, dus natuurlijk konden wij het niet laten om boven op de berg te gaan kijken. Bovenaan aangekomen was er eigenlijk niks van het uitzicht te zien door alle muren en huizen die bovenaan gebouwd waren. De kraampjes waren hetzelfde als overal en in de restaurants kon je alleen rijst eten dus na nog geen 3 kwartier hadden we het ook wel weer gezien en gingen we maar weer naar beneden. Op de terug weg hebben we nog meer van het uitzicht kunnen zien dan daar boven op die berg.

Nog even wat shoppen in twee van de shoppingmalls van Mysore. Even ergens wat eten met een welverdiende cocktail en onze dag zat erop. Versleten maar vol van alle indrukken hebben we een goede nacht kunnen maken. Maar goed ook want onze weekend trip zat er nog niet op.

De zaterdag werd een beetje een vrouwendag. Shoppen, nog meer shoppen en een pedicure. Als afwisseling nog een bezoekje aan de St. Philomena Church. Een Rooms-Katholieke kerk, wat een bizar mooi gebouw! Fransen kunnen er een voorbeeld aan nemen.
Geloof het of niet, maar toen we naar buiten gingen vanuit de kerk begon het te regenen!! De eerste regen in India.
Als er in Nederland bij de weervoorspellingen 40% kans op zon staat is er geen zon te zien, staat er in India 1% kans op regen gaat het gewoon regenen! Een onvoorspelbaar land!

Als afsluiting van het gave weekend zijn we met de bus naar Brindavan Gardens geweest. Het zou een mooie tuin zijn met veel bloemen en fonteinen. De busrit werd weer een uur langer als was voorspelt dus voor we aankwamen waren we zo hongerig dat we niet eens meer oog hadden voor de grandioos mooie tuin. Nee een stukje verderop zagen we een hotel en we rende er nog net niet naartoe. De laatste tafel met uitzicht op de fonteinen was voor ons en onder het genot van wat eten en drinken konden we kijken naar alle kleine pindabruine mensen die rond dwarrelde door de tuin.
Rond 7 uur gingen de lichten aan en na het eten hebben we dan ook nog even goed genoten!

Om naar de nachtbus te gaan moesten we eerst met de bus terug naar Mysore. Toen de bus in zicht kwam begon iedereen er naar toe te rennen als een kip zonder kop, en Linda en ik hobbelde er als paarden vrolijk achteraan. Maar helaas, alle stoelen waren al bezet toen we de bus in stapte. Was het niet door mensen dan was het wel door tassen die door het raam naar binnen waren gegooid om te dienen zoals een gereserveerd briefje op de stoelen in de kerk.

En alsof we nog niet genoeg bussen hadden gezien, gingen we weer vrolijk terug naar “huis” met de nachtbus.

En jullie zullen wel denken, prima weekend! Mooie afsluiting! Nou wacht.. er komt nog een stukje. Namelijk een verlovingsfeest!

Zondagavond zijn we samen met Maartje en 5 van de kinderen naar een verlovingsfeest geweest van een meisje hier uit de buurt. Haar vader is een van de rijkste mensen in Kundapura en het meisje heeft (helemaal niet normaal voor een meisje uit de rijkste kast) hier in Manasa Jyothi een maand gewerkt.
En waar in Nederland mensen met hun jas nog aan hun handtekening zetten om in ondertrouw te gaan, is het hier bij sommige mensen normaal om een verlovingsfeest te houden waarvan de kosten oplopen tot ongeveer 100.000 euro. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de bruiloft die in december plaats zal vinden! Jammer dat we dat dan niet meer kunnen meemaken.

En dan komt nu de mooie afsluiting van ons weekend! Met z’n 8^e in de riksja weer naar huis. Twee kleine hummeltjes die tegen ons aan bijna in slaap vallen en je voor dat ze gaan slapen nog een dikke knuffel geven! Wat een liefde, wat een heerlijke kinderen!

We gaan deze week weer lekker aan de slag en ik hoop jullie weer snel te verblijden met een nieuwe blog vanuit India. Sorry dat er bijna geen foto’s geplaatst zijn maar het internet is niet goed genoeg op deze te plaatsen. Op mijn facebook zijn een aantal foto’s te vinden en ik blijf het proberen!

Heel veel liefs!

Een bijzonder land!

Hoihoi

Nou daar zit ik dan weer. Keihard te bedenken wat ik jullie allemaal eens ga vertellen, of eigenlijk waar ik moet beginnen. Er zitten al weer bijna twee weken op. Laat ik dan eerst maar eens zeggen dat ik het begin van dit verhaal typ onder een machtig mooie sterrenhemel. India is een mooi en heel bijzonder land!!

Het echte avontuur begon toen we vanuit Goa vertrokken. Met de taxi naar het treinstation ging prima. Inmiddels zijn we al aardig gewent aan het "billenknijpverkeer". En vergeet niet: alles went, behalve...

Maar goed. Voorbereid op het ergste werden we na ongeveer een uur afgezet bij een treinstation. Achteraf bleek er een station 10 minuten verder van ons verblijf te zijn en zijn we gewoon express 50 minuten verder gereden om geld te vangen van ons blanken. Alle koffers en tassen werden meegesleept. En samen gingen we opzoek naar een treinticket. Bij de rij aangekomen duurde het even voor iedereen die voor wou dringen voorgedrongen was, maar wij hadden ons kaartje.

En dan... het goede perron. Er waren er 3. En we hoopte op perron 1 want voor de andere moesten we een trap op die over het spoor liep. Maar helaas, er werd ons (na veel zoeken) verteld dat we naar perron 2 moesten. Dus wij die trap op. Bedenk hierbij wel dat we alle twee een enorme koffer hadden en nog wat losse tassen. En iedereen stond ons aan te staren, super fijn! NOT!

De trein zou op verschillende tijden komen als we alle info die we kregen moetsen geloven.13:45 uur werd uit eindelijk een uurtje later. Tenminste.. dat hoopte we.

Na heel wat haltes kwamen we toevallig met iemand aan de praat die ons kon bevestigen dat we goed zaten. Geloof me; over de NS hoor je mij niet meer klagen.

De treinreis duurde lang maar was erg mooi. Ik had een mooi plekje bij het raam en heb al die tijd heerlijk naar buiten zitten kijken. We reden langs rijstvelden, sloppenwijken, palmboom bossen, enorme uitzichten en steengroeves a la Fred Flinstone.

Tegen 7 uur in de avond kwamen we dan eindelijk aan bij het tehuis. Maar natuurlijk werden we eerst nog even flink afgezet door de taxi chauffeur. Maar goed het kon ons allemaal niet zo veel meer schelen. We waren er!

De zaterdag avond hebben we niet veel meer gedaan en zondag ochtend sliepen we uit tot n uurtje of 9. Kapot van al het reizen en alle indrukken.

Maar goed; ons echte leven van hier moest beginnen.

Zondag heeft Maartje enorm veel informatie op ons afgevuurd. Over de kinderen, de regeltjes en over de leermethodes die er gebruikt worden.

Zondagavond konden we meteen mee naar een functie, samen met 1 van de kids en een leiding van het huis. Met een halfuurtje zouden we er zijn, dit werd een uur...

We wisten niet wat we konden verwachten en wat het hele functiegebeuren inhield. Het was gewoon een soort van show met dans en slechte zang. Aan het eind mocht Gowri (1 van de kinderen) naar voren komen. Ze kregen wat geld voor het tehuis mee. We kregen nog een mislukt ijsje in onze handen geduwd en werden nog net niet in de taxi gepropt, hop weer terug naar huis. Nog steeds geen idee hebbende wat een functie nou eigenlijk is.

De eerste week moesten we ons plekje boven het tehuis delen met de andere vrijwilligster die nog aanwezig was. Zodra zij weg is hebben Linda en ik allebei ons eigen kamer en delen we de badkamer en het dakterras.

Het uitzicht vanaf het dakterras is heerlijk. We zitten bij een redelijk rustige weg en kijken recht tegen een paar palmbomen aan.

'S-ochtends ontbijten we rond een uurtje of 8 op het dakterras. Wat voor deze zuster met ochtendhumeur een enorm luxe tijd is, maar ochtend blijft ochtend.

Tussen de middag eten de kinderen beneden en eten wij ook weer op het dakterras. Volgens mij ben ik daar erg blij mee want in India eten ze niet allemaal netjes met bestek ????

Dat de andere vrijwilligster er nog was was voor ons wel fijn. Zij liet ons zien hoe we de kinderen konden begeleiden en ging dinsdag met ons mee naar Kundapura, het dorpje vlak bij het tehuis.

En in de supermarkt vonden we... Nutellaaaaaa. We hebben meteen ook maar creackers en brood geregeld zodat we iig af waren van de 3x per dag rijst met een soort van sausje eten. De saus is zo pittig dat je hem haast niet proeft.

We hebben bedacht dat we 1x per week uit eten gaan, zodat we even niet de gekke rijst naar binnen hoeven te werken. En om de week lekker te breken hebben we voor de woensdagavond gekozen.

We zijn er nog niet achter of onze maag nu al gekrompen is of dat de porties in India gewoon GROOT zijn. De keren dat we buiten de deur aten kregen we onze porties niet op. Maar ervan leren is nog niet echt gelukt. We weten inmiddels wel waar we in Kundapura lekker eten kunnen krijgen dus hebben we een nieuw soort van stamkroeg alleen dan anders. (Sorry Sil)

De eerste week hebben we maar 4 dagen hoeven werken. Dit betekende dat donderdagavond ons weekend al begon. Erg fijn na zo een week vol informatie, nieuwe mensen en zoveel verschillen met ons eigen kikkerlandje.

Ik betrap mezelf er vaak op dat ik India met Oeganda vergelijk. De geuren, de mensen, de hitte, de kleuren en sommige winkeltjes langs de weg halen me weer helemaal terug naar Afrika.

Maar goed, waar waren we. Weekend!

Donderdagmiddag vertrokken we met de bus naar Mangalore. Een stad met een shoppingcenter ongeveer 2,5 uur met de bus vanaf hier.

Na een wilde busrit kwamen we versleten van het werk en de hitte aan bij het hotel dat ons aangeraden was. Maar alle kamers waren vol. In net volgende hotel het zelfde verhaal. En of het nou echt allemaal vol zat of dat het aan mn blonde haar lag weten we niet maar pas in het 4e of 5e (?) hotel konden we hun laatste kamer krijgen. Welliswaar voor de "hoofdprijs", maar het was maar voor een nachtje.

De vrijdag hebben we even geshopt en zijn we met de trein vanuit Mangalore naar Gokarna gereist. Wederom een behoorlijke zit. 4 uur lang waren we onderweg en we kwamen in het donker aan op Gokarna Road.

We werden voor we de trein uitgestapt waren al aangesproken door een gozer of we een riksja nodig hadden. Deze rit naar "om beach" was de eerste keer dat ik me absoluut niet veilig voelde. Het was pikke donker en de weg kronkelde maar en kronkelde maar. Bij elke bocht die we maakte probeerde ik de weg te onthouden die we reden. En toen de chauffeur ook nog een beetje geintreseerd ging lopen doen vertrouwde ik het al helemaal niet meer. Maar allemaal scheiterij om niks want na een half uur rijden bracht de beste man ons netjes op de plaats van bestemming.

Toen we na heel wat trappen naar beneden het strand gevonden hadden zijn we, om de koeien en koeienstrond heen stappend, bij de eerste tent die we zagen naar binnen gelopen. Of ze nog een kamer vrij hadden? Ja hoor hadden ze. En wat een prijzen. Omgerekend betaalde we 4,5 euro per nacht voor de kamer. Het leek heerlijk. Tot we gingen slapen en de bedden van beton bleken. De vloer thuis ligt lekkerder. En de kussens.... als je die dubbel zou vouwen zouden ze denk breken.

Des al niet te min hebben we heerlijk een beetje bij kunnen komen van de eerste week.

En.. valentijnsdag hebben we maar samen gevierd dit keer...

Zon, strand, lekker eten, koeien en hippies. Geslaagd weekend!

Na weer een lange reis terug gehad te hebben zijn we weer veilig "thuis". Ons laatste nachtje samen op een kamer, morgen gaan we de boel hier eens goed onder handen nemen. Jullie krijgen snel weer een update.

Heel veel liefs uit India

Een nieuw land!

Lieve allemaal,

Iets met 1000 jaar is 1 dag en 1 dag is 1000 jaar. De laatste dagen leken wel een jaar te duren maar ook om te vliegen.

Dinsdag om 16:00 uur was het toch echt tijd om naar Schiphol te gaan hier nog even wat gedronken en voor de laatste keer nog genoten van een kommetje tomatensoep. Rond 18:30uur zijn we gaan inchecken waarna het moeilijke afscheid volgde. Meerdere keren vroeg ik mezelf af waarom is dit ook alweer leuk was.

Na alle knuffels, tranen en kussen zijn Lin en ik (super stoer) hand in hand richting de paspoortcontrole gelopen. Door de enorme rij die er stond konden we hier nog zeker 10 minuten blijven zwaaien.

En als je dan eenmaal al je geliefden niet meer in het oog heb zijn ze ook meteen uit je hart... nee tuurlijk niet: ren je zo snel mogelijk naar de wc om je hoofd weer een beetje te fatsoeneren.

Een rondje over schiphol, een welverdiende starbucks, en allemaal lieve berichtjes ontvangen via de telefoon en toen echt gaan.

De eerste vlucht was een nachtvlucht. Kussentjes en dekentjes werden uitgedeeld, we zaten redelijk vooraan en vlak bij de wc.Het leek allemaal zo fijn. Tot het eerste kleine kind vlak voor ons begon te huilen. Dit gehuil ging over in gekrijs en toen het langzaam wat rustiger werd begon gewoon de volgende peuter. In Abu Dhabi stapten we uit het vliegtuig rond 07:30 uur (NL 04:30 uur). Een klein vliegveld waar we makkelijk even konden 'ontbijten'.

Met een volgepropte bus werden we over het vliegveld naar ons volgende vliegtuig gebracht. Tijdens deze vucht hebben we heerlijk nog een paar uurtjes slaap mee kunnen pakken. En zo waren we voor ons idee al heel snel in Mumbai. Hier konden we onze eerste stappen op indiase grond zetten. Hierna is de reis prima gegaan met wat vertraging zodat we vast kunnen wennen aan de indiase snelheid. Rond 18:45uur (lokale tijd) dachten we bij aankomst in Goa dat ons reisavontuur bijna afgerond was. Alleen niets was minder waar, het avontuur begon pas toen we de moed hadden verzameld om in een taxi te stappen. Met 1 koffer was de kofferbak al bijna vol en mocht de andere koffer voorinzitten mits hij een gordel omhad. En dat was maar goed ook. Het lijkt hier in India wel of de enige verkeersregel is dat je bij alles wat je ziet moet toeteren. We hebben ongeveer 70 km met samengeknepen billen achterin gezeten. We waren dan ook dubbel zo blij toen we eindelijk bij onze accomodatie voor de komende drie dagen aankwamen.

De accomodatie is een heel klein bungalowterein vol zand en palmbomen. In het donker konden we hier helaas nog niet veel van zien maar het hele terein was verlicht met allemaal kleine lichtjes. In ons huisje werd nog even snel een kikker verwijderd. ...

Ons plan van optijd gaan slapen om ons slaaptekort in te halen is volgens de nederlandse klok aardig gelukt.

De volgende dag werden we wakker door allerlei vreemde geluiden. Vogels, bladergeritsel en er sprongen zelfs apen rond in de bomen. Het terein was nog veel mooier als we dachten

De zon scheen fel en de hitte was flink aanwezig. Vandaag rustig opgestart.

Gewoon wat rondgekeken in het kleine dorpje hier en even kennisgemaakt met het strand waar de zee nog warmer was dan het warme water uit de douche van ons hutje. Meteen de eerste hutjes van de bevolking hier net buiten het terein zijn vies om te zien, klein en afgewerkt met plastic. We kijken onze ogen uit aan alle verschillende mensen, huizen, bomen en dieren.

We doen nog even rustig aan de komende dag en zaterdag zullen we rond 1 uur (08:30 uur NL) vertrekken we richting onze echte bestemming. We nemen voor nu genoegen met het wifi dat vaak wegvalt want elk beetje contact met nederland is (zeker deze eerste dagen) heel erg fijn.

De volgende blog volgt snel.

Heel veel liefs

Daar gaat ze!

Een klein jaartje geleden is het nog maar dat het hele idee ontstond. Een vrijdagavond na een volleybalwedstrijd. Die avond heb ik bedacht met mijn lieve vriendinnetje Linda mee te gaan op avontuur naar India!

De maanden erop spraken we er wel over maar was het in onze beleving allemaal nog erg ver weg. Tot ergens rond oktober. De maanden vlogen voorbij. Alles voor de opleidingen moest geregeld worden. En nu is het dan eindelijk zo ver. Visums zijn binnen, mijn opleiding verpleegkunde is afgerond en alle spullen zijn in huis. We zijn er klaar voor!

Aanstaande dinsdag (3 februari) vertekken we savonds richting India. Hier zal ik 3 maanden vrijwilligerswerk gaan doen in een kindertehuis met beperkte kinderen. Natuurlijk heel erg leuk maar nog veel spannender. Wat gaan we daar aantreffen, hoe zal het allemaal verlopen en wat staat ons hollandse meiden daar te wachten.

De eerste 3 dagen zullen we verblijven in Goa, omdat onze plekjes in het kindertehuis op dat moment nog niet beschikbaar zijn. Zaterdag 7 februari gaan we richting het tehuis in Kundapura.

Het zal een ervaring worden die ze ons nooit meer afpakken, maar nu toch nog even genieten van vrienden en famlie!

Liefs Neline